Insulinooporność

PODCAST:
THE UNTOLD TRUTH ABOUT INSULIN RESISTANCE (UKRYTA PRAWDA NA TEMAT INSULINOOPORNOŚCI)

Tłumaczenie : CZĘŚĆ 1.

Dr Benjamin Bikman – światowy top badacz zdrowia metabolicznego, głównie bada i analizuje komórki tłuszczowe i ich wpływ na metabolizm człowieka

Słowniczek (od tłumacza na bazie podcastu):

Insulina                               – hormon produkowany przez trzustkę, przekazuje glukozę do wnętrza komórek, co obniża poziom glukozy we krwi, a komórkom dostarcza niezbędnej do życia energii

Insulinooporość               – gdy cukier jest w normie, a poziom insuliny jest podwyższony

Hiperinsulinemia             – podwyższony poziom insuliny we krwi

Homeostaza                      – równowaga

Stan przedcukrzycowy   – gdy cukier jest w normie, a poziom insuliny jest podwyższony

Czym jest insulinooporność?

Większość ludzi idzie do lekarza rodzinnego i może nigdy nie otrzymać skierowania na badanie insuliny, ponieważ przez dziesięciolecia lekarze byli kształceni i ukierunkowani na badanie poziomu cukru.

Jeśli mówimy o cukrzycy typu 2, to zarówno pacjent, jak i lekarz powinni brać pod uwagę dwie zmienne – jedną jest poziom cukru, a drugą hormon insulina. Niestety, lekarze koncentrują się głównie na poziomie cukru i nie zwracają uwagi na poziom insuliny. Bo takie spojrzenie na metabolizm dominuje od dziesięcioleci.

Tymczasem, pacjent może mieć poziom cukru w normie, ale jednocześnie może potrzebować coraz więcej insuliny, by ten poziom w normie utrzymać.

Czyli stan, gdy mamy cukier w normie i podwyższony poziom insuliny nazywamy insulinoopornością. Jest on równoznaczny ze stanem przedcukrzycowym.

To jest czas, gdy rozwijają się choroby przewlekłe.

Obrazuje to drzewo insulinooporności, gdzie pień jest insulinoopornością, a gałęzie symbolizują choroby, które rozwinęły się jako konsekwencja insulinooporności, a nie jako konsekwencja podwyższonego poziomu cukru.

Powiedzmy, że pacjent chodzi do lekarza na kontrole i ma cukier w normie. Lekarz nie podejrzewa niczego złego. Tymczasem poziom insuliny systematycznie rośnie i po cichu rozwijają się choroby.

Pacjent ten może przyjmować leki na normalizację ciśnienia lub na migreny, nie wiedząc, że te choroby mogą być konsekwencją insulinooporności. Pacjent może się leczyć na bezpłodność (mężczyzna lub kobieta), a insulinooporność przyczynia się do kłopotów z płodnością.

Każdego ranka ludzie biorą kilka pastylek, na różne schorzenia, nie zdając sobie sprawy, że ich dolegliwości mają wspólne źródło, jedna przyczynę – insulinooporność. To tak, jakby przycinać za długie gałęzie drzewa zamiast wziąć siekierę i ściąć cały chory pień. Niewiedza pacjenta sprawia, że trwa w dotychczasowym stylu życia i nieustannie zasila drzewo (insulinooporność), zajmując się wyłącznie jego gałęziami (chorobami pochodnymi od insulinooporności).

Czyli mamy pacjenta ze stanem przedcukrzycowym. Przychodzi moment, że organizm staje się oporny na działanie insuliny i wówczas poziom cukru wzrasta i widać to w badaniu glukozy. Lekarz pierwszego kontaktu mówi wtedy pacjentowi, że ma cukrzycę, więc potrzebne są nowe leki.

W organizmie mamy 60 tysięcy komórek krwi i one potrzebują dziennie równowartość tylko jednej łyżeczki cukru. Jeśli zjesz kanapkę z Subway, to łatwo osiągniesz poziom 15 łyżeczek cukru. Gdyby nie było insuliny, te 15 łyżeczek cukru by człowieka zabiło.

Utrzymanie właściwego poziomu cukru nie jest najważniejszym zadaniem insuliny, ale z pewnością najlepiej znanym. Ma ona dużo więcej zadań , kontroluje wiele procesów– np. przekazywanie sygnałów nerwowych do mózgu, do ciała, pracę wątroby.

Dr Bikman posługuje się dużym uproszczeniem, by wytłumaczyć, jak powstaje insulinooporność .

Gdy człowiek jest zdrowy proces odbywa się tak:

1. zjadamy kanapkę
2. insulina pędzi do komórek krwi i zabiera nadmiar cukru
3. insulina „rozprowadza” cukier do mięśni, do komórek tłuszczowych w szczególności
4. to powoduje powrót poziomu cukru do normy
5. insulina również wraca do swojego normalnego, niepodwyższonego poziomu i czeka na nowy wyrzut cukru

Insulinooporność ma dwa aspekty. Można się posłużyć analogią do monety. Moneta ma zawsze dwie strony – orła i reszkę. Nie ma monety tylko z jedną stroną. Wyobraźmy sobie, że insulinooporność jest monetą. Ma zatem dwie strony.

Z jednej strony mamy insulinę, która nie pracuje tak wydajnie i sprawnie jak wcześniej w niektórych komórkach organizmu. Na przykład z powodu ciągłego wysokiego poziomu cukru, komórki mięśniowe czy wątroby stają się insulinooporne .

W pozostałych komórkach insulina pracuje normalnie.

Gdy insulinooporność pojawia się w organizmie, poziom insuliny nieustannie rośnie. Taki stan nazywa się hiperinsulinemią. I tu mamy do czynienia z drugą stroną monety – hiperinsulinemią.

Komórki, które do tej pory działały prawidłowo, nagle stają się nadreaktywne, bo insuliny jest o wiele
za dużo i są nią bombardowane. Prześledźmy ten proces na przykładzie zaburzeń płodności u mężczyzn i kobiet. U mężczyzn najczęściej występuje zaburzenie wzwodu. To zaburzenie jest uważane za wczesny sygnał insulinooporności. Komórki krwi stają się insulinooporne. To jest problem. Gdy komórki pracują prawidłowo, insulina „idzie” do nich i każe im się rozprężyć, powiększyć. To jest niezbędne, by zaistniał wzwód. Jednak, gdy komórki stają się insulinooporne, pozostają zaciśnięte. Jeśli nie można zwiększyć przepływu krwi w komórkach, mężczyzna nie może mieć wzwodu. Powód – insulina nie działa prawidłowo.

U kobiet natomiast najczęstszym zaburzeniem są policystyczne jajniki (PCOS). Jest to wynik zbyt dużej ilości insuliny. Komórki jajowe normalnie odpowiadają na sygnał insuliny, ale gdy jest jej za dużo, jajniki są przestymulowane insuliną i nie przyjmują testosteronu / całej rodziny męskich hormonów, tzw. androgenów i w efekcie nie mogą zamienić androgenów w estrogeny. Bez testosteronu nie otrzymamy estrogenów. Insulina zatrzymuje ten proces w jajnikach, więc nie mogą one wyprodukować wystarczająco dużo estrogenów, a to wpływa na proces owulacji oraz cyklu menstruacyjnego.

Pomówmy o przyczynach złej pracy insuliny. Dr Bikman uważa, że są trzy główne przyczyny. Mówiąc „główne”, ma na myśli udowodnione wielokrotnie w powszechnych badaniach. Zwykle takie badania prowadzi się w trzech modelach, w poniższej kolejności :

1. na wyizolowanych komórkach
2. na myszach lub szczurach
3. na ludziach

We wszystkich tych modelach stwierdzono główne przyczyny insulinooporności takie jak:

1. stan zapalny
2. stres
3. hiperinsulinimia

Czym jest hiperinsulinimia – gdy jest za dużo insuliny, organizm zaczyna źle funkcjonować. Jest to prosty mechanizm – ilekroć organizm lub komórka organizmu ma czegoś w nadmiarze, będzie ograniczać swoją wrażliwość na to coś, by zachować normalne funkcjonowanie – homeostazę. Pomyśl o mamie, która ma troje energicznych i głośnych dzieci. W którymś momencie mama przestaje słyszeć ten hałas, podczas gdy tata wraca z pracy i od razu zatyka uszy.

Na przykład stan zapalny. Wystarczy mieć katar lub przeziębienie. Jeśli w czasie przeziębienia będziesz mierzyć poziom cukru, to on zawsze będzie podwyższony z powodu stanu zapalnego, aktywacji systemu odpornościowego. Organizm staje się nieco insulinooporny i jest to zjawisko w pełni normalne.

Weźmy teraz stres. Dr Bikman ma na myśli stan podwyższenia dwóch hormonów : kortyzolu i adrenaliny (inaczej:epinefryny). Może cię coś wystraszyć, możesz mieć nieprzespaną noc. Brak wystarczającej ilości snu zdecydowanie wpływa na podwyższenie hormonów stresu. Na szczęście jedną bezsenną noc można łatwo skorygować kolejną dobrze przespaną.

Problem z tymi dwiema przyczynami insulinooporności jest taki, że trudno je kontrolować, trudno na nie wpływać.

Dlatego ja (dr Bikman) koncentruję się głównie na hiperinsulinimii. Powiedzmy, że lekarz zaleca pacjentowi badanie poziomu insuliny i stwierdza insulinooporność. W sposób naturalny dalsza rozmowa powinna odpowiedzieć na pytanie, co z tym fantem zrobić.

Gdy patrzymy na te trzy przyczyny insulinooporności, to są one jak trzy dźwignie na ścianie.

Cdn.

J Z-M

Miary stosowane do zdrowia metabolicznego – rysunek gwiazdy. Każdy element jest istotny.

– obwód pasa w stosunku do wzrostu (waist circumference)

– poziom cukru

– Ciśnienie krwi

– poziom triglicerydów

– poziom cholesterolu HDL

Najważniejszym markerem jest stosunek HDL i trójglicerydów. Jeśli oba sa na podobnym poziomie, czyli 1:1, to bardzo dobry wynik. Jeśli trójglicerydy są niższe niż HDL, to jesteś super wrażliwy/a na insulinę. Brawo. Jeśli trójglicerydy są wyższe od HDL, ich stosunek jest 2:1 , to możesz mieć problem z insulinoopornością.

Prościej – zaobserwuj swoją talię. U mężczyzn powyżej 85cm, u kobiet od 80cm ORAZ masz często wyższe ciśnienie (130/90), to bardzo silny dowód, że masz insulinooporność.

Poziom ciśnienia krwi w odniesieniu do insulinooporności jest bardzo dobrze przebadany na przestrzeni kilkudziesięciu lat.

26,28 minuta